Özümle Affet Beni Atam

Yıl: 10 / Kasım / 1938
Saat: 09.05

Vefatının hemen üç yıl sonrası babam,
On / üç yıl sonra da annem doğmuştu,
Ben ise Otuz / dört yıl sonrası ATAM,
Muhtıra arifesin de ağlıyordu dünyam.

Birinci sınıfa giderken yağ kuyrukları,
İkinci sınıfta tankların ağır adımlarını,
Buluğ çağım da etnik kaos soluyordum,
Korktum, yeterince koşamadım ATAM.

Gençliğimde sırtıma yüklü un çuvalları,
Kafam da aslan ağzında ki lokma vardı,
Önüm karanlık yarınımsa sisli perdeydi,
Okuyamadım, seni anlatamadım ATAM.

Aşımın derdine düşmüştüm kurt ininde,
Ya koparsa naparım ipi onlar tutuyordu,
Önce yalnızlaşıp öğrendim sinmişliği de,
Vuramadım,söyleyemedim özünü ATAM.

Öyle çoktular ki sızlarken sus/pusuydum,
Arkam da ailem önüm de sevdiğim vardı,
Göze alamadım mapus damından ölmeyi,
Çalamadım, yazamadım ilkelerini ATAM.

Kurnazdılar önce eğitim al/aşa ediliyordu,
Yürekli kalemler pusular da vuruluyordu,
Hayallerim çoktu ömür uzunluğum dardı,
Bilemedim, yaşatamadım asaletini ATAM.

Cehaletin uçkurun da cünübe boyandılar,
Cam masa da sana sevgisizlik haykırdılar,
Bütün bunlar ismine leke için yapılıyordu,
Sustum, seslendiremedim niceliğini ATAM.

Kelimeler boştu harfler sembolik kalmıştı,
Uşak etmediğin ruhum dilenciye varmıştı,
Şu çocuk kadar da dökemedim ki gözyaşı,
Kusurum büyük özümle affet beni ATAM.