Parmakların Sohbeti

Kanımı sulandıran zehir
Yüreğimin gözyaşları...

Avucumun uzantıları
Her biri diğeriyle yarışan
Başarısız birer çıkıntı gibi
Saydım hepsini
Birden başlayarak on dedim
Ve sustum
Gözyaşlarımla sordum
Her birine aynı sorumu
Neden bu acizlik ve yetersizlik?

Ayrılığın hışırtısı
Aşkın cıvıltısını almıştı
Kalemin konuşmaz olmuştu
Ne hafifçe onu belinden tutuşum
Ne de şiddetle omuzlarından sallayışım
İmgeleri döküyordu
Dedim ya küskündü
Aşkın kendisine
Ve biz on parmak yetersiz kaldık
Acın yüreğinde yaktı seni
Kâğıdın yanması lafta kaldı

Bir bomba düşüp
Kızılca ölüm yaktığında düşleri
Kalemin küfrediyordu sadece
Hem de en utanmaz küfürlerini haykırıyordu
Belki de betimlemelerini yapıyordu
Suçlu bildiği tüm insanların
Ama mısra yoktu aklında
Yâda herhangi bir şiir kaygısı
Sadece gözyaşlarıyla yıkamak istiyordu
Yitirilmiş hayallerin kanlarını
Ve biz aciz kaldık
Döktüremedik dizeleri kâğıda

Oysaki okutmak isterdik
Bir gaydanın eşliğinde
Ayrılığa düşmüş bir şairin
Aykırı imgelerini
Ve düşen bombaların inadına
Düşürmek isterdik beyaz sayfaya
Barış şiirlerinin kokusunu

//hangi parmak yetmiş ki
Aşkın getirdiği ayrılığı anlatmaya
Ve hangi parmak söz geçirmiş
Savaşın bitmeyen vahşiliğine//