Pazartesi Cemiyeti

Galiba ben diktim pazartesiyi
Bu şehir için.
Rutin ölümler
Yeni şiirler
Onlardı iyiler.
Benim çürük ev duvarı.
Asılıyım bahçedeki salıncağa
Anımsamaz ellerim çocukluğunu.
Örtemez hiçbir kapı,
İğrenç yoksunluğumu.
Hiçbir küfür
Sövemez ardımdan.
Hiçbir harita bulamaz yitiklerimi.
Ve hiçbir ayna gösteremez
İnsan kalan yanımı.

 

İğneyi de samanlığa sattım çoktan,
Çünkü aramaktan yorgunum.
İnce eleyip sık çöküşlerden dolayı durgunum.

 

Kanatlarından üşüyen kuş mevsimi
Her zamankinden daha fazla üşütüyor bu gece,
Dalgasında balık cesedi taşıyan o deniz
Her zamankinden daha çok öldürüyor.
Bilmem, belki Dünya dönmek yerine Güneşle sevişiyordur.
Çünkü yıldızlar döllenmiş birer pusula gibiler,
Benim gökyüzümde.

 

İçimin görkemli kuleleri yıkılmalı artık,
Durdurmak için ödünç ödünç nefes alımını.
Vahşi cinayetlerin ürünü bu çiçek,
Gömülmeli artık saksıya
-saksı ki mezarıdır çiçeğin-
Sizin kentinizin penceresi hala göğe açılmıyor mu ?