Pembe Kalemim

Çatıya gizlenmiş çoçukluk anılarımı
Büyük ayaklarımla aramaya çıkıyorum.
Tozlaşmış günlüklerimin arasında
O çok sevdiğim pempe kalemimi buluyorum.
Hatırlıyorumda
El değmemiş duygularımla
Yazdığım ilk kelimeydi sevmek

// Sevmek;
Bunca yıl aradığım
Ama yinede bıkmadan
Usanmadan
Aradığım uzun bir hikaye.//


Düşündümde
Kaç kişiyi sevdim
Kaç gönüle kapımı açtım
Her biri bir başka köşede
Susmalımıyım
Yoksa isyan mı etmeliyim
Sevdiklerim yaşımdan çokken
Bu yalnızlık neyin nesi?


Yirmili yaşların en yaşlı kadınıyım
Gözlerim nemli
Ellerim titrek
Cesur yüreğim çocuktanda korkak
Sevdiklerim kadar ak düştü saçlarıma.
Oysa tamda sevecek yaştayım....
Meğer yıllar ne çok şey götürüyormuş
Hayat insanı olgunlaştırırken...




Geçen boş mevsimlerden sonra
Titreyen parmaklarımın arasında
Yine o pembe kalem
Sevmek, sevmek, sevmek...
Kimi, nerede, nasıl