Pencere

çok oldu sana yazmayalı
aç çocuklara da yazmıyorum artık
yıkılan şehirlere
mültecilerin dilenen avuçlarına
kan emerek semiren yarasalara
imanların üstüne oturup cennet vaateden şeyhlere



baharı muştulayan güneşe
adına umut denen kanatsız kuşlara da yazmıyorum
kıran girdi şiir yurduma


ama en çok sana yazmamak korkutuyor
ve yazmak



kocaman bir ateş parçası oldun
yazarsam tutuşacak sanıyorum
kalemim, kağıdım
yazmazsam ben...




zehirli çiçeklerden bal yapan böceğim
güzdüzlerden ışık çalıp geceye yamayan
cennet kokulu cehennemim
dedim ben sana
bu koca dünyaya sığmayız birlikte
ayrı ayrı içimize...


biz yokuşa sürdük düzleri
çık çık bitmiyor
güneş, kar, boran yoldaşımız
sığınaklarda çocuk gülüşleri
gölgeliklerde şüpheli bakışlar



senin bak dediğin pencereler yerin altında
kötü pencerelerden bakıyorum sana
kirli
puslu
camları kırık
baktıkca gözümün bebeği yanıyor



şarkılardan fal tutma sevgili
biz aşkı meleklerden çalmadık


biz burada
içimizdeki iyiliği öldürenler orada yansın