Pesimist Coğrafya Tuali

*mal şewitî; 

ji germa havînê mij û dûman e

Ağlamaya

anlamadığınız dilin ağıtlarıyla başlıyorum.

Ötekiliğin mendiliyle siliyorum,

musallat acıyı...

Ben çokça hüzünsem,

koza yapalım.

Biraz da siyahsam,

tırtıllar ülkesi kuralım.

Takatim yok çünkü;

kırgınlıklarımın sırlı yerinde

kanatsızım nicedir,

öleyim bu yüzden kelebeklerden önce!

Bir çocuğa bir oyuncak alınsa da

bir oyuncağa bir çocuk bulunamadı.

Haydi çocuklar;

gelin uzaklaşalım şu kirli yeryüzünden

bir gökkuşağı olma şansımız halâ var!

İnsan;

çok zalim.

Çocuklar yanarken,

fok balığı intiharına meyillidir kalbim!

İnsan;

elma hırsızı seyirlik vitrin.

Yine de giysileri ütülü,

suratı makyajlı çevreci,

yüreği kırış kırış,

uzaya yakın kendinden uzak,

yengeç kıskaçları görünecek

adındaki eşref-i kaldırsam!

Sen,

filleri özleyişimsin...

Cebine ebabil taşları sakladın!

Zulmü izledin sadece

ey yaratılan!

Yüz çevirenler,

pazar uykusunda...

Yuvasının enkazına sığınan leylek,

tek gerçek!

Dicle,

kuşların ruhlarına fısıldar.

Irak acılar büyüten Deniz'in sesi,

çok uzak!

Cehennemi cismine sığdıran anneler,

yıkıcı barbarlığın tenceresine

çocuklarını gömüyor olmalı.

Çağla mevsimi neyime benim;

yaşasın,

toprakları mayınlı dünya görüşü!

Boşaltılmış bir köy gibi

yutkunup kalıyorum

kim bilir, neden?

Öyle kolay ölüyoruz ki

yaşamak acı vermiyor,

duyarsızca başlarken mekanik güne!

Düşünüp ama konuşamadığım dille

cevap veriyorum hayata:

işaret ve orta parmak birlikteliği

haylazlığıyla...

Disiplin suçu doluyum bu yüzden,

düşünmeden konuştuğum dil

tanıyor beni!

Kaybettiğim gözümdeki fer

gölgeyi ve ışığı izlemez, neden?

Herkes en çok kendi köpeğini sever

düşün

ki kendi köpeğinden

ayırsın seni bu eylem!

İç organlarım kayıyor,

çocuklar bu dünyaya ait değil!

Elinde oyuncak olan cesede,

ölümsüzlük verilir...

Gözüm çok tozlandı.

Susalım...

Tuza dönüşüyorum;

kurumak da sayılabilir,

bu ağlayış!

Sürgünlüğüm ve kırgınlığım,

uykusuzluğumdan saklıyorum sefaleti...

Nicedir rüyasızım;

akibetini bilmediğim coğrafyamda,

büyütemiyor mutluluğu mikroskobum!

Deşse de feryadımı tümsek aynalar,

eş/Siz kuruntular besliyorum fanusta.

Çoktan

utancımız deldi atmosferi,

hiçbir gezegen paklamaz bizi!

İyileşmeyen yara,

insanın kendine alışması kadar vahşi!

Okşanadursun demografi

acılarımın fayında trombositler

bileklerim diz çöküyor

mitoz bölünmeler karşısında...

Ey kedilere gülümseyip kuşları vuran;

partizan bir kan dolaşır,

militan damarlarımda...

Ey kudurgan güç

yani kanım,

damarlarımın çeperine sığınıyor

akamıyorum

yitirdiklerimin toprağına...

* evim yandı; yaz sıcağı, sis ve duman