Pimapenci Sevgilim

daha iyi görebilmek için seni
pencereler açtırdım duvarlarıma
çift cam, pimapen
artık soğuk giremeyecek içeri
daha çok ısınacağım bu kış
ellerin değince ellerime, yanacaksın
ne hayal ama!..

oysa
açılan camlar neler getirdi odalarıma
çiviler, tuğlalar, ton ton toz...
kum ve mala
cam kırıkları, pirinç elmas
çekiç ve mermer...
yürek ister anlatmaya...

bir yığın ayak, nasırlı el
kimi çekiç sallar çivi başlarına
kimi sıva vurur pencere kenarlarına
kimi de merak eder açılan kör yanımı(!)
çevirip çevirip gözlerini
bakarlar camlarıma...

sorma gitsin
evde bir karmaşa...
yer değiştirmiş bütün eşyalar
her biri bir çocuk sanki, oynarlar köşe kapmaca...
masa, çiçeğinden yoksun
çiçek, saklanmış kapı arkasına...
sandalyeler ayaklı ya
atmışlar kendilerini dışarıya...

birinin üstünde bir kedi uyuklar
bir açıp bir örtmesinden anlıyorum göz kapaklarını
dalmış et ile kemik hülyasına...
aslında
anlamazdım onun bu halinden ama
ben de seni düşlerken
aynı hallere düşüyorum
inanmazsan inanma!..

bitti işte!..
açıldı pencerelerim
ne sen geçtin sokağımdan
ne de ben üşümekten vazgeçtim...

seni yalancı seni!
hani sen olacaktın pimapencim...
`aç kapa, kapa aç oyunu` oynayacaktık onlarla hani?
hala gelmedin...