Ricat

Karanlıkta çaktığın kibritle
Buz yalnızlığıma

Bölünüyorum



Bir cam patlıyor içimde
Saat salıyı dokuz geçe
Çatı da iki kırlangiç uçuyor
Uzakta bir çan sesi
İhtimal bir zangoç ölüyor




Kırık tabutlarda kalkıyorum
Sol yanım rüzgar vadisi sabaha
Kopuyor bütün düğmeleri mavi gömleğimin
Sığmıyorum dışıma
Orantısız büyüyor gölgem



Ben hep kendime çıkıyorum
Sağlam bir masa da
Kırık şiirler bırakarak
Gidip rasgele hüzün satıyorum
Geceyi zimmetine geçiriyor bir kadavra
Amipten hızlı çoğalıyor yüzü
Ayna diye bakıyorum kaldırımlara
Geçtiğim tüm caddeler adını değiştiryor
Işıgın gölgesine bağlıyorum ayaklarımı





Zan altında kalıyor bütün akşamlar
Siyah bir cinayet taslağı
Omuzlarımda gezdirdiğim bu şehir
Birazdan düşüp parçanacanacak
Ölü ele geçirilecek bütün sokaklar




Yağmurda ıslat ellerini alnıma koy---
Terazi burcundan geçerken eylül
Bir mevsim uzuyor
Ve susmalarım duruyor işte haziran
Bir pencere nerde duracağını biyor
Bir kadın içerde unutuyor düşlerini
Ve her kapı dışardan kapanıyor





Ben her defasında kendime çıkıyorum bu kente
Hiç bir nesne kaçamıyor kendi gölgesinde
Ellerim de şiir yanığı bir güz
Tuza bulanmış bir yara
Eskiyor kendi kabuğunda
Yaşadığım aşk
Aleyhime delil
İlk ve son bir yerde durduğumda




İşte böyle usta
Kendimi bildim bileli
Yüreğii çürümüş
Kağıttan kadınlar
Aynada silinen yüzleri
Biri hariç---




İki imge arasında
Bir bağlaç


İki yalnızlık



Üç intihar mektubu




Okumuyacağım



Öznesi yalan
Adresi yanlış
Mekanı kayıp




Kalbimin ücrasına çekilip
Isızlıgımın en karanlık noktasında

Asacağım gövdemi

Katil bir geceye...






...............