Ruhukuş Hanım

/gurbete el sallayarak büyüyen hasretin
aşk'a düşmüş huzuruyla
ölümü kutsayan göğsüme
ölümüne inatla kanat çırparak
ne kadar uçup geldin bilmiyorum ama
ben en çok adını sevdim
ruhukuş hanım/



ne zaman kirpiklerinden geçsen
zamanın o büyülü yalnızlığı ile geceme
gözlerimin üzerinde yürümeyi öğrenirdim
ben öptükçe büyümekte özgürlüğün
bu yüzdendir kanat çırpışın ayrılığa
bu yüzdendir aysız her gece
yağmur kuşlarında efsane

sakıncalı bakışlarımızda
zinaya zorlanırdı vuslat
kan ter içinde kaldıkça cümlelerimiz
uzak bir ihtimal gibi sevinirdi aşk
mavilere bürünüp geçerken
kaç ölüme düşerdi
kanatlandıkça ihanet

ahh ruhukuş hanım
gitmek zorunluluktur kaçmak sen
her göçüşünde benden
tenim uzağa çırpıyor

uçurumdu rüzgar
korkulardan kalan haykırışlar için can kurtaran
bulutlar geçer çıplaklığımın üstünden
üşümüş bir hoşça kal kadar masum
bu yüzdendir ruh altı gezinmelerinde kendini araman
bu yüzdendir küçük bir yedek anahtarlığım
daima hazırda bekleyen

düşümde çizdiğim tarife
çok sesli imgelerin komplo kuruyor
neredeyse ölüyor içimde
adınla yankılanan sevmek zamanlı
birinci tekil şahıs emir kipi
kırlangıçların hikayesini yazanlarla ıslanıyor
kanadı kırıldıkça hasret

ahh ruhukuş hanım
mesafemiz iki tanıdık yabancı
uç gel
kendimden bana kestirme bir gökyüzü çıksın...

alicengizoyunu

(...hani hep derdik ya; ahh bir kuş olsam, bir kanadım da sen...ahh sen gidince, bir kanadım ki ben...)