Rüzgârın Nefesinde Yaşat Kendini

/Nefesi dolanır kuytularda rüzgârın/

Tutunurken ellerin bir sokak lambasına
Ardında çoğalır ayak sesleri
Veya duyulmayan çığlıkların
Kemirir sinsi sinsi
Zindana döner yaşamın
Oysa
Sesini duysa dökülür düşlerin bir bir...

Ne kadar aşılması güç yol varsa
Tek tek içinden geçer, boğarak
Kanadı kırık kuşlar gibi
Dün ile yarının arasına sıkışır
Soluduğun hava,
Ne gölgen kalır
Ne sen
Tut tutabilirsen...

Ne çok şeye benziyorsun
Aslında hiçbir şeye
Kırılıp kırılıp dökülüyorsun
Zamanın parmakları arasında
Sığamıyorsun sözcüklere
Tükeniyorsun
Yeniliyorsun...

Ne zaman katılacaksın hayata

Gün ağarırken
Talanlara uğramaktan korkma
Gider susamışlığını
Uçur kırlangıçlarını
Dinle nefesinin bestesini
Sil baştan
Yeniden anla insanı ve yaşamı
Zaferlerini, yaşanmışlıklarını...

Dört mevsimi yaşa hazla

Koşuyor doludizgin zaman
Geç kalınmış süre ziyandır
Dinle rüzgârın sesini
En mahrem düşüncelerinde
Onar düşlerini
Yaşat kendini
Yanılt sende ki seni...