Saçının Her Teli Özlemimdir

Rüzgârına tutunamazken zamanın
rengi solmaya yüz tutmuş dünlerden
uzak bir günün anısına dokunuyorum
göz pınarlarımdan titreyişler sızdırarak

gözü kara yüreğimin kuytularında
istenmeyen misafir gibi
koşarcasına kaçtığım
dünden kalan bir türkünün kırıntıları
nicedir boğazımda düğüm düğüm

unutulmuş tedirgin bir akşamüstünde
canımı acıtan büyük bir özlem
kendi soluğumun sıcaklığında harami
yüzüm hüzün...

sesimden geçiyor kanadı kırık bir kuş
taşıdığım hasrete gömülüyor kalabalığım
ağırlığınca içimi büküyor yürek sızım

çekiştiriyor aklımı yarım kalmış düşler
ellerimden kayıyor derin uykularım
ürküyor göğsümdeki ağır yük

kimse bilmiyor
nasıl özlüyorum...

çoktandır uykularımı bölüyor her fısıltı
şafağıma tünüyor senli hatıralara yaslanan ömrüm
yüzümden süzülüyor yüreğimdeki yırtık
hükümsüz kılıyor hücrelerimi gülüşünü unutturan anlar

'zaman her şeyin ilacı'
değil işte,
bulanık düşüncelerde silinemiyor özlem
yasaklanamıyor kafası karışık hatıralar
gözlerim doluyor,
yokluğunda kirpiklerimden dökülüyor
birikmiş pişmanlıklar

diz çökerken dualarımla
kaybolan rüyalarımın kör noktasında
hikayesi olmayan çocuklar gibi
ben sensiz hep üşüyor olacağım

ve biliyorum
soylu gözlerinde çalkalanan unuttuklarım
avucumdaki boşluğu var gücüyle acıtacak

yapamadıklarım,
yokluğunun bulutlarından boşalarak kuruyacak

annem,

beni
affet...