Sağım Solum Yokum

Önüm arkam
Babam...


Sağım solum
Yokum...


Uyandığımda gözlerim kapalıydı
Gözlerim kar kaplıydı
Dondum

Ne yazsam bu vakit
Kana bulanır kağıt
Kendini kendiyle yakan
kordum

ay karanlıktı o gece
avuçlarım buram buram dua koktu
o gece ölürcesine
doğdum

Bir daha ne zaman aralanır
Suratıma kapanan şu hayat kapısı
Kovuldum

arsız bir çocuktum
rüyalarına kadar umuda batmış
soldum


hiç bir biçim bu biçimde
değildi içimde
kavruldum

o son bakışın
vakti gelmiş bir ayrılığın,
sessiz ve sitemsiz çarpan yüreğiydi
duydum

ecele yetişemedim
benden önce buldu seni
koştum
koştum
yoruldum

can
sen canımdan çıkmadan
ben candan çıktım
vuruldum

kelam etme dedi kalem
zira kader sessiz yürür gözlerde
sustum


eşim dostum
sorun

sesim soluğum
bulun

başım sonum
yokum