Şair Ağlatan,şair...

şairler,
severler,
yazarlar çizerler,
yine severler,
hep severler...

temiz aşkların temiz sevdalıları,
tutsan bir şairin elinden,
o el,her daim gül kokmaz mı...

bir anda çarpan yüreğin,
sevdasını anlaman için ,
gözlerine baksan yetmez mi...

ben şiiri şairle sevdim.
ben şairi şiirinde sevdim...

-sevdim,
ağladım,
yandım dedi şair.
sevdikçe okudum,
sevdikçe yazdım...
yazdıkça yine okudum,
okudum gözden oldum,
okumadım soluksuz kaldım,
dedi şair...

-tek gözle dünyayı yine gördüm,
ama soluksuz nefessiz kalamadım,
boğuldum dedi şair...

birşey diyemedim,
yutkundum,
ama gülmeliydi şair.
bir gün görmeyecekse iki gözüm,
bu yüzden kör olsun dedim.
bir gün konuşmayacaksa,kapanacaksa dilim,
bu yüzden lal olsun özüm sözüm.
bir gün toprak kaplayacaksa bu bedeni,
bu yüzden toprağa sürülsün yüzüm,
dedim...

sağlam gözden yaş akarmış,
-biz veyselin dilinde ki türkü,
dede korkutun peşiğinde ki öyküyüz.
çölde ki mecnun kadar deli,
bir deli kadar da veliyiz.
nazım'ın şimşek gibi çakan gözleri kadar keskin,
bir kelebek kanadının çırpınışı kadar sessiziz...

-köyde ki bir yoksul bakışa ağıt,
şehirde ki atlı süvariye seyisiz.
yüreğini ağaçların titreyen yapraklarına
özgürlüğe bırak.
gelen geçen rüzgarlarla sevişsin.
ruhunu sal gökyüzüne,bırak uçsun sonsuzluğa,
mistik bulutlarla birlikte,
kehribar koksun nefesin.
bilmem ki biz hangi, ney/in nesiyiz,
ama biz şair ağlatan şairiz,
çünkü biz sessiz yüreklerin sesiyiz...