Şair 'ini Kaybetmiş Çocuk

Bir şair gökkubenin üstünden
Sessizliği bozan suskunlukları izliyor
Ve bir çocuk
Elleri kanlı , Elleri yara bere içinde
Ağlıyor , ağlıyor ...

Çocuk bağırıyor
- düşünme baba ....
- düşünme . . .

Ve gözleri boşlukları aydınlatan
Kavruk bir ekmeğin
Çıtır tarafında mutluluk arayan ; Baba
Emanet'ti
Babamdan bana kalan
Emanet'ti diyordu

Çocuk anlamsız bakışlar arasında babasına dikmiş gözlerini
Ayıramıyordu
Çünkü ; babası ilk defa gülüyordu

Babası titreyen dudaklardan
Prangalanmış
Morarmış ayaklarına inat
Bir düşünce bırakıyordu çocuğuna
Ve
Gökyüzü gözlerini kapatıyordu

Sol tarafına bağdaş kurmuş düşüncelerin
Anlamsız durağında kalıyordu çocuk
Ağlamak istiyordu
Titreyen tenini durdurmadan
Bağırmak istiyordu
Çığlıklarıyla bozmak istiyordu
Tellalını kaybetmiş şehri

Ve bir baba öldü . . .

Suçu anlamsız bakışlar içinde düşünmekti

Ve bir çocuk bağırıyordu artık

Sol yanında duran haremlik selamlık adetlerine inat
Kadına , erkeğe , çocuğa

Düşün ce
Kaldırımlar bile kabul etmiyordu özgürlüğü
Demokrat bakışların arasında
Özgürlük yanıyordu
Ar damarı çatlamış yalanların
Mezarsız şehitleri kalıyordu geride

- Şair düşüyordu gökkubeden
- Ellerini koysa belki tutanacaktı
- Düşünmüyordu tutunmayı
-Düşüne iniyordu
- ve şair düşüyordu ; yüzü koyun toprağa
-Gözleri bir boşluğa hürriyeti çiziyordu
- Ramak kala ölüme
- İnsanların kendi yarattığı tanrılardan vazgeçiyordu
- Şair sol şeritten hızını alamamış düşüncelerin
- Gözlerine çarpması sonucu
- Hayatını kaybediyordu



- Bir çocuk
Sol yanına bağdaş kurmuş düşüncelerin
Düşüne uyanıyordu

Bir şair , Bir baba
Yozlaşmış Demokrasinin
Son şehidi sayılıyordu

Ve bir çocuk
Elleri kanlı , elleri yara bere içinde
Dudaklarında son titrek beste

- Düşün ce ölme baba