Şairin Gerçek Sahnesi

Neon ışıkları bir şairle yandı
Sıralıydı mazisinin sahnesi
En acı olanı Moskova anıları
Adı gerçekten aşktı adı has sevdaydı
Dev yürüyüşlerini esmer gözler kararttı
O esmer savaşa tank gibi tüfek gibi bir kalem kuşattı
Ve şaire, şiire ışık yandı
Sarı, yeşil tutkunun simgesi kırmızı..
Kadehler kırıldı her dizesinde
Her dize olay...
Olay..
Dizi dizi olay....
Bıçak kemiğe dayandığın da şair ağlamadı ama
Cayır cayır mısralar yandı
Şıra oldu dili..
Dili lal oldu..
Har oldu yüreği...
Harmanlıydı hüznü..
Gösteri değildi ki; dere boyu şiir.....
Ki;
Astığı zamansız ayrılığın ifade biçimi
İçli
İçli..
Her kıtası -adam gibi adam- kelamı o biçim...
Işıklar yandı
Bilmem şah-mat oyunlarını ama
Bilirim yalnızca mapusta kalan sevdasını
Bilirim
Şerk koştuğu Tanrıçasını
Bunca pare pare aşkla çarpan yüreği
Ezelinden görmüştüm bu sahneyi....
Ve
Bilirim sevdasına tok yatıp tok uyanmasını
lakin
her sahnede aynı mizaçtı aşk, aynı ''selam'' aynı ''veda''
O' bilir günahını
Kimbilir belki
Şairin esmeri
Dizelere saklandı
-Kör talih- çok zamansa şiir ''Körebe'', şiir uçup gidene bakmak
Hep, satır satır O'nu aramaktı
çıta
çıta
Tırmanırken hüsran basamaklarını -kim vurduya- gitti şimdi..
Ve...
Film bitti
Söndürün ışıkları...