Sakladım Seni
bir ölümlünün gözbebeklerine saklamıştım ömrümü...
ve belliydi yaşam rengim
hiç değişme/z/di
siyah...
varlığım; gözyaşların kadardı,
ağla/ma/dın...
ben tutkuya tutsaktım,
tutku, tenindeki ateşe...
sorgusuzca,
hesapsızca
yanmalıydı/k;
bakışlarındaki kördüğümde...
bir ölümlünün ismine saklamıştım nefesimi
ismini andığım kadardı nefes alma hakkım,
senin nefesin çöl rüzgarı gibi;
yakıcı,
kavrulmuştu yüreğim...
şimdi
sus...
dokunma!
bir damla serapta sakladım seni
ve yüreğimdeki vaha'da büyüttüm adının harflerini...
Cok guzeldii 🙂
çöl aşkın iklimidir arayıpta bulunamazlık sevipte kavuşulamazlık vardır derdinde ama yolu da bir o kadar sonsuzluğa açıktır...
dostum beğenerek okudum bu güzel şiiri saf ve sadık duyguların tercümesi gibiydi
tebrikler ve sevgiler...
Arz-ı niyazı ne büyük şairin;
"dokunma! bir damla serapta sakladım seni ve yüreğimdeki vaha'da büyüttüm adının harflerini..."
bundan ziyade özlem olur mu?..
Kutlarım...
"dünden inciler" de sonuna kadar olmayı hakeden etkileyici bir şiir, tebrikler şairesine...
Siirin anlatimi güzeldi
Tebriklerim ablam seni
sevgilerimle...