Şehrin Acıları

saat gecenin dördü
şiirler sancılanıyor kalemimde
geceleri mesken tutar efkarım
geceler uzun olur
kir düşer beyazlara
yazmadan yapamıyorum

acılar sessizce dolaşıyor şehrin sokaklarda
sokak köşesinde sızıp kalan kimsesiz
belki son kez guruba düşer gözleri
belki bu son selamıdır ufka
geceye sığınmış görüyorum

uykulu bir serçenin haykırışları
çırpınıyor baykuşun tırnaklarında
dul bir kadın yorganına sarılmış
boş yastığına dökülür göz yaşları
şayia naçar'a iffet diye vurulur damga
duyuyorum

bileklere vurulmuş zincirler gibi yaşam
peşkeş çekilir istikbal
ırzına geçilir hayallerinin, adı değiştirilir çocuğun
parayla satın alınamasa da yürekler
götürü rayiciyle bedeli koyulur
köle pazarında dolaşır endazesi bozuk tacirler
meydan kalır hayasızlara
kurdun uluduğu yerde köpekler sulh olur

avunuyoruz kardeşim
dünyanın ahvalinle avunuyoruz
aslında rüyalar gerçek
yaşadığımız hayat rüyalarımız
boğazımıza dizilir haksızlıklar
yaşananları bir tasa koyup yesek çatlarız
avunuyoruz kardeşim
reva görülen hayatla avunuyoruz

kulaklarımızı nasıl tıkarız bunca haksızlığa
nasıl susarız
bütün kötülükler sonuca varmadan masum görünür
biliyorum