Sen Asla Gitmedin

Pencerem bir güneşlik eşliğinde kapalı hep
Gıcırdayan kapım hala sağır kulaklarımda
Basamakları eskidi artık bu şahaser evin
Bakımsız kaldı yüreğim gibi sen olmayınca




Koltuğumun baş köşesinde bir battaniye
Her gece kıvrılarak üşüyen bedenimdeki Can
Eskimiş köhne bir yastık uykularım huzursuz
Ve yine rüyalarımda beyaz bir sevda Sen




Bahçesinde rengarenk çiçekler oluveriyor
Yakalamaya çalışıyorum seni uzanan ellerimle
Hep bir hiski ayaklarımı geri çekiyor neden
Koşiuyorum sana umut dolu ama sen hep uzak





Değişiyor birden bire rüyalarım korkuyorum
Issız bir yola dönüyor bazen gidiyorum sonu yok
Bazende gözlerimi kör eden bir ışık doğuyor
Nekadar nur dolu bir ışık işte nerdesin anlıyorum




Bir tokat ki uyanıyorum ansızın karanlıklarda
Gözlerim hala kapalı saatlerce bekliyorum
Nefesim daralıyor korkuyorum gerçekle kalmaktan
Buda yetmezmiş gibi korkunç bir gök gürültüsü





Yıldırımlar düşüyor yüreğimin çatlaklarına
İnce ince sızı veriyorsun ansızın rahatlıyorum
Açıyorum gözlerimi bir sağa bir sola bakıyorum
Varlığını hisseden ruhum bileklerimi tutuyor




Yağmur altında bizi ıslatan şemsiye
Korkmadan yürüdüğümüz demir yolu
Öyle dalıp baktığımız kurumuş göl
Dalıp gittiğimiz herşey işte seni yaşatıyor




Büzme dudaklarını ne olur bakma bana öyle resimde
Ben tutamıyorum kendimi seni cansız izlerken
Yeterki arkanı dönüp gitme gözlerin hala bende
Bu güler yüz benimmi sanıyorsun sensiz hep sahte




Uyumanı nekadar çok severdim izlerdim bilirsin
Saçlarınla oynamayı kulağının arkasına süzerdim
Kısık gözlerin titrerdi uyumazdın bilmezden gelirdim
Şimdi numara yapmıyorsun kendi saçlarım yolunmuş




Ellerim hiç gezmez oldu cebimde ormanlar yeşil değil
Oturduğumuz banketi kaldırdılar taşlar hep buz kesilir
Sensizliği nasıl kaldıra bilirim gözümden uzak raflara
Seni anlatmak istedim ama olmadı kalem kağıt yetersiz kaldı


Sen Asla Gitmedin


Habib Göktuna