Sen Gittikten Sonra

can yarim
bakışı ayazlarıma düşen nevbahar iklimim
sukûtun zonkluyor şakaklarımda
sesini özledim...

hangi şiiri sarsaydı sesin
şairi ben olmak isterdim
hangi sihiri içmişse gözlerin
gözlerinden vazgeçemezdim...

sonra sen gittin
ardına tonlarca hüzün bırakıp
sonsuz bir zifirde yüreğimi kanatıp
_gittin...
günlerce dokunmadı sözcüklerin gözlerime
yabancısı olmadığım birkaç şiir eşliğinde
hüznümü döktüm o ırmak sesine
hiç duymayacağını bile bile...

şimdi gün yorgunu telaşlarıma aldırmıyorum
üstü kapalı düşlerin yankıları çarpıyor gözkapaklarıma
alışmaya çabalıyorum
_alışamıyorum...
varlığınla güzelleşen herşey içimi acıtıyor
bu dar vakitlerde
ne bahara değiyor gözlerim
ne de senli zamanların tadını veriyor
zoraki gülüşlerim...

her yanım hüzün
her yanımla güzüm!
biliyorum varlığın olmadan
son bulmayacak yaprak dökümüm!
ne yağmurlarım dinecek
ne sızılarımın ardı arkası gelecek
sen gittin...
sonrasında yağmalandı kalabalıklarım
alnıma mıh gibi çakıldı bize karşı işlediğim suçlarım!
böyle olsun istemezdim
şimdi bende tebha bir düş gibi kimsesizim
ne kimseye görünür düşlerim
ne de bir kimseyi gülüşüyle düşlerim

dahası yokluğunda hiç bilmediğin kadar acıyor canım
efkârdan deliye dönüyor sesine hazan sinmiş sol yanım
biliyorum gözlerin silinmeyecek ömrümün şafaklarından
bütün akşamlarım yüzünde batacak!
yüzün doğacak gecelerime seneler boyu
yokluğunda nabzımın atışını özlemim tutacak
gözleri ömrümün vazgeçlmezi
sevdamın devası toprağın altına mı kalacak?

(ey sevgili ne mümkün şiire dökmek bu dar vakitleri / sensizliğe ölüm mü zulüm mü bilmem ki ne demeli!