Sen Ölülerle Yaşarsın Ölüler Gölgelerle

'ne zaman baksam ayışığına
o'nu yıldızlara tutunmuş el sallarken görürüm'


öyküm;
acıyı damıtır
acım;
aşk...
ölümün kankardeşi...


ölüm;
allahın emri...

ve,
iki kere öldürür aşklar
bugün aşklardan söz etmeyelim o zaman...


çünkü;
yanıbaşım cehennem...


sessizlik gibi dokunur kanıma
vakitsiz gözyaşlarım fasılasız...

ayrılığın sobelemesiyle başlar
ölümün tiz sesli çığlıkları...


inceldiği yerden kopar düşler
kanadın çırpınsa da pervane misali...


suskuda yürek asi
yalınayak ve çıplak
üstelik yok pahasına yaşanacak ömrün...


kutsar gözbebeklerini ölüm
terazinin bir kefesinde günahlar...


ruhun arınır tenden
anıların aklında yeknesak
ne çok anarsın anneni
ne çok...
ebruda kan çiçekleri...


yağar gökkuşağının yedi rengi kaygına
zifiri avlularda buza keser eller...


tükenir ihtimali kalmamış sevgiler
ne sorumlusun kimseden
ne de soğuktur kefen...



küf kokulu iki tahta arası
toprağa dökülür şaşkınlığın
debelendikçe dibe çöker beden...


ki;
düşer gölgen matemlerin üstüne...
mülkiyetin yok artık !
benzi solmuş düşler ürkütür özünü
"sen ölülerle yaşarsın
ölüler gölgelerle..."






not;
kastın aşka ise
payına düşenin paydasıdır ölüm....

u.can'a...