Sen Ve Ben Ay ışığıydık....

/sen ve ben;
dili sustukça kalple konuşan,
kanadı kırık,sürgün yemiş,
birbiri etrafında dönüp ağlaşan,
semazen yürekli iki gölgeydik......./






ruhumuz kalabalıklarda sukuta mecbur,
kanayan yalnızlığımız ablukadaydı....
kor karanlık içerisinde,
göz göze gelemez ama,
kaşla göz arası sevişen düş çocuğuyduk.....








nemli hararetiyle bakışının,
damarımızdaki pıhtılaşmış kanı akıtırdık....
hüznü göğsümüzde uyutur,
sessizlikle buluşur,
kendi lisanımızla aşkı konuşurduk.........






kör noktalarda birbirimize tutunur,
kaygı çiçeklerini soldurur,
utancın vadilerinde ne günahlar doğururduk....
yıldızsız ,yetim ,zifir gecelerde,
kalplerimizin ritmi hayli hızlanmış,
şavkı duvarlara vuran gölge oyunuyduk......





aslında;
sen ve ben;
aşka aldanmış,
aşka adanmış,
efsane olmamış ama,
yanan ateşe müptela,
ebruli boyalı ay ışığıydık................