Sen ve -siz

Bir şiir kaçıyor genzime.
Öksürsem kime ne, yutkunsam kime ne?
Kim benim dilimle kusar ki senin yüzüne?

Dost bildiğim sözcüklerim bile,
Senli düşlerimi
bozguna uğratmak için giriyorlar sanki beynime.
Vuruyorlar
yalnızlık perçinli kalkanlarını belime belime.
Her sözcük istilasında
kaybediyorum düşlerimi git gide.
Anılarımı alıp gidiyorlar şimdi sessizce.

Bir "-siz" kalmış sözcüklerden geriye,
anlamı yitik, kan revan içinde, beynimde.
Birde yaralı başını yaslasın diye "Sen" hediye.

Getirsem ikisini yan yana, dizsem önüme.
Tehdit etsem tüm sözlükleri,
verirler mi ki, geri bana düşlerimi?

Bana kalırsa,
"-siz sende kalsın" deyip çekerler resti yüzüme.
Kızıp, söverim bende inadına,
geride kalan sözcüklerimle
Tüm sözlüklerin özüne.

Türetirim sonra o iki kelimeyi,
Çıkarırım Sen-siz'liği gün yüzüne.
Yoğururum genzimdeki şiirle.

Donatırım raflarımı Sen-siz'liğin giziyle.
Asarım sonra sözlükleri, verilmeyen düşlerimin kiniyle,
dağarcığıma kurduğum darağacında zevkle.

Ve ben verilmeyen düşlerimi küllerinden yaratırım yine,
Sen-siz'liğin refakatinde.
Öyle bir yaratırım ki
secde ederler kalemime.

Ve yaşatırım onları Sen-siz'lik Cenneti'nde.
Üç noktalarımla ölümsüzlük vaat ederim,
"gidişler" korkutmasın sizi diye.
Daha olmazsa.
Ünlemlerimi veririm düşlerimin eline,
kılıç niyetine.

Savurun...!
Korkmayın...!
Vurun...!
İstilacı, yokluk yandaşı sözcüklerin yüzüne yüzüne.

Gelecek 'O' olmasada bizimdir diye...