Sen Yokken...

Sen yokken ellerim yoktu
Yoktu dilim, ağzım, ayaklarım, uzuvlarım
Sen yokken ben yoktum...

Sen yokken toprak susardı buluta,
Sen yokken ağlardı bulut toprağa...
Yoktu gözleri duvarların.
Uçmazdı yapraklar mevsiminde.
Açmazdı çiçek cesaret edip de...
Sen yokken hayat yoktu.
Yaşardı doğa nefessiz...

Sen yokken gelmezdi balıklar oltaya.
İntihar ederdi kuşlar.
Kanardı tüm denizler, vururdu kıyıya.
Sen yokken ses yoktu.
Ölülerin cennetinde boğulmuştu tüm notalar.
Melekler çalmışlardı
Tüm ?do? ları ?re? leri ?mi? leri...

Sen yokken sen yoktun işte...
Ah!
Sen olabilseydin tüm yokluğuna rağmen;
Güneşi kardeşleriyle barıştırır,
Geceye doğdururdum...

Ah!
Ne güzel
Sen varken gece olmazdı işte...