Sen Yokluğumda Öğreneceksin Hayatı

Fırlamıştı kelimeler bir kere,
Elveda ile süslenmiş gözlerinden
?'Gitme ?'
Silinmiş sözlüğünden
Yalvarmak,
Kaldırılmış merhametinden

Akışına kapılmış,
Adımların kararlılığının
Çok sıkı bağlamışsın ayakkabılarını,
Emin adımlarla
Gidiyorsun benden
Ayak izlerini de,
Alıyorsun toprağımdan

Asırlık çınarlarıma
Susuzluk vurdu
Göç ediyor
Gönül kuşum yuvasından
Yanıyor yapraklarım, dallarım
Çığlıkları yükseliyor arşa,
En karasından.

Aklımın çevresinde
Bir çember
Daraldıkça, daralıyor
Zihnim yokluğuna
Daha az kelime düşüyor
Dudaklarıma
Uzaklaşan adımların,
Yaşlar katıyor yanaklarıma

Ne kadar gitmek varsa
Umarsızca,
O kadar kalan oluyor
Feryatlarımda.
Yalnız kendime değil,
Tüm kalanlara
Tüm yalnızların
Bardağına düşüyor yaşlarım

Yok saymak,
O kadar kolay değil ki,
Gökyüzünü solmuşken,
Bu kadar kara bulut, kaplamışken
Toprak, zamansızca
Gölgelenmişken içimde
Kıyamete adımlatırken
Yokluğunun yankısı

Belki daha az kanar bu yara,
Kabuk bağlamasa da
Belki duyulmaz çığlığım,
Dinleyen sağır olurda
Belki yangınım söner
Gözlerim böyle ağladıkça
Varlığında öğrettiğin hayatı,
Sen öğreneceksin yokluğumda.