Sen Yoktun Sen Bende Değilken

Sen yoktun
Sen bende değilken

Kangren olmuş bendini aşan sevdam
Kaldırımına düştü
Virane kentin
Külüne yandı sönen ateşinin
Sarhoş naralarına karıştı senim
Sevdasız nüktelere aldandım
Afaki ateşlere kandımda yandım


Sen yoktun
Sen bende değilken

Kör gecelerin
Lapiska saçlarına askılandı
Yalnızlık içinde yalnızlığım
Ben yalnızlık değildim
Yalnızlıktı içimdeki yalnızlık
Çirkefe bulanmış her şeye
İçimden gelmiyordu ağlamak
Ağlamaktı içimdeki ağlamak oysa
Rabıtaya durdu göz pınarlarım
Biliyordum boşunaydı adını sayıklamak


Sen yoktun
Sen bende değilken

Bir tren kopartımanında
Tokada tuttum aşk kisvelerini
Hatalarımla da barışık olmam gerektiğini
Dilince anlattım kendimliğe
Kanaviçeye nakşedilmiş
Yıldız kümeleriydi tek söz sarf edebildiğim
Gartmaç bulamaçlardı azığım
Ve asıp her defasında sokak lambalarına
tek dert ortağımdı yalnızlığım


Sen yoktun
Sen bende değilken

Vücudunu çaresizce ekmek teknesi bilmiş
Hafif meşrep hatunlar sardı etrafımı
Gecenin zifrinde
Hükmetti kendini bilmez densiz
Rezili rüsva insan musibeti
Aldı ayaklar altına insanlığını
Erlik duygularını hayvansı işveliğine büründürdü
Acımasızca
Ekmek teknesine atarak tekmesini


Sen yoktun
Sen bende değilken

Zil zurna aşkının ateşiyle
Ayyaşlık hale düştüm
Sen yokken
Ben dilsizin diline düştüm
Sen yokken
Ben bana küstüm...