Senli Fısıltılar

Bu sen değilsin sevgili
Renklerinde kaybolduğum değilsin artık

Sessiz sözsüz yankılanırken suskunluğunda
Siyahtan griye çalandan öte değilsin şimdi

Kirpiklerime saklanırken gözyaşlarım
Gözlerine her baktığımda
Hiç tanımadığım bir şehre bakar gibi
İçimde sonsuz boşluk büyütüyorum

Tan kızıllığı sesinin titreşimleriyle
Yanında yürüdüğün gölgen yorgun argın
Kendine çarpıyorsun sevgili, bu sen değilsin

Katran karası gecenin sağırlığında
Çocuk yüzünde elle tutulur bir şey arıyorum
Bulamıyorum gözlerinde açan gülüşleri
Sen bile arasan kendini bulamazsın sevgili
Sana ne oldu?

Meltemi yürek kasırgası olan sen
Gecesinin kuytularında çın çın sedalarınla
Masmavi düşlere gebe bozkırlarda
Tutsak haykırışları yüreğinde sancıyan sen
Yoksun, ne oldu sana?

Yağmur kuşunun yanık sesi karışırken ulu dağlara
Gözlerimizde suskunlaşırdı çiselenen yağmur...
Şimdi denizlere karışan tohum gibi belirsiz
Var mısın yok musun belli değil sevgili...

Yok olsun bende senli fısıltılar
Damlatma ruhuma puslu yarınları
Nabzımın tek tek vuruşunu
Darbelerle koparma
Yeter artık...


//Şimdi soğuk mermi dilim, bağ bozumudur yüzün
Amber kokan yürekte hiç dinmeyecek sızıdır hüzün//