Sesleniş

yangınlardan arta kalan
kül rengi saçlarım
is kokulu ellerimle
yağmalanan ömrümün
kırkından sonra
sokulsam sol yanına
açar mısın,huzur kapılarını,yine sevgi dolu
ve tüm şefkatinle bastırıp bağrına
yürür müsün,benimle aynı yolu?

bilirim
şimdi sisli sokağında,ışığım donuk
ve maziden dökülen
hüzün çiçekleri dolu heybemde
biraz güz yanığı
biraz soluk
lakin,katran gecelerde,akrep ve yelkovan vurdukça
ahlı çerçevenin ağlayan duvarına
korkuların ısırdığı dudağım
helak olmuş gençliğim
esrik yanımla
ruhumun kırılganlığı dökülüyor,yamacına
ne olur topla beni son kez
ve öyle kapat gözlerinin kepengini

ayrı coğrafyanın
ayrı iklimin insanı da olsak
aynı rüzgara karşı yelken açmıştık zamanında
göğsümüzü gere gere
şimdi pişmanlık kanatır yüzümüzü
zamanın paslı tırnaklarıyla
işte
ikimizde böylece geldik
hak etmediğimiz yere

aç bana yine kartal kollarını
muhafaza et bu serçe yüreğimi
onar kanatlarımı
bak yine önüne serdim
hiç saydığın,kadınlık duygularımı


yalvarmak acizlik değildir,sevdiğini kaybetmenin pişmanlığını duyanlar için..
utanç duymak, pişmanlığın farkına varıp ta,cesaret gösteremeyenler için...