Sessiz Gölgeler Senfonisi

mevsimler ağır adımda
öyle geçmiş ki üzerimden
gölge seslerinden arınıp
ömre yağan karı görmek
bu güne nasipmiş aynada

meğer unutmak olan kavram
artık canın yanmayışıymış
söyle yar söyle
ne zaman çekildik yılların köşesine
susup da kendi sesimizde boğduğumuz
naralarla böyle


bir şey var
rüyamızda eğreti duran bir şey
bir şey var kelamın yetmediği
hissedip anlatamadığım


oysa biz
portelerin iki ahenkli notası
soluksuz içip sol anahtarlı seviyi
düşmedik neyzen nefesinde yalpalı
zor geliyor zor yeniden yaşatmak o hayali
başkalarıyla yapmak seninle düşlediklerimi
gölgelere ikrama durmak gibi nafile bir şey



yasemin kokusunu duymuyorum elinin
çıkmış avucumun yıkanan ezberinden
ki aşkın telkari vazosunda
dönüşüne sus/ayan sevda kuruyup kalmış

ya sen
geçmiş yalnızlığıma yakıştırdığım sen
nerdesin şimdi


21aralık10