Sevgiliye Ağıt

Yıkıldı her şeyim
Yoktu zaten kurulmuş bir şehrim
Olmadı belki hiç olmayacak
Küçüktü hayallerim sevgi doluydu
Umutlarım vardı mutluluğun yoluydu
Küçük bir yuva istemiştim hatta küçük bir kulübe,senle
Pencerlerinin önünde pembe çiçekler
Olursa umut rengi pancurlar
Bir küçücük bahçesi de yanında
Belki birkaç kök sarmaşık evin duvarına sarılan
Ne kadar mutlu olurdum
Kul daha ne ister
Bir ben,bir sen,bir de karanfiller
Evet severim neden bilmem ama
Çocukluğumdan beri beni çeker karanfiller
Kokusu mudur duruşumudur bilmem neden
Yoksa seni mi hatırlatıyor karanfiller
Bizim taşındığımız gün gözlerimiz hüzünlendiğinde
O söz verdiğimiz yerde
Bahçede yanıbaşımızdaydı karanfiller
Sonra ilk karşılaştığımız yerde
İlk bakışta gözlerimden tanımıştın
İç çekerek çok aradım çok...demiştin
Yıllar sonra nasıl da sevinmiştik
Sarmalamıştı mutluluk bizi,güneş gibi sıcacık
Senelerce ısıtamadığım yüreğim ısınmıştı
İşte o çiçekçide de yanımızda onlar,onlar yanımızdaydılar
Evet evet karanfiller,karanfiller evet oradaydılar
İlk gözyaşımıza, kavuşma heyecanımıza şahidimizdiler
Bir demet karanfil getirdim sana
Bak boyunlarını bükmüşler,bu uzun ayrılığımıza da
Bir vefalı dost gibi yine onlar,onlar ortak oldular
Tekrar kavuşacağız biliyorum ama...yine üşüyorum
Hayattan çok şey beklememiştim ben
Bir seni dilemiştim o buz gibi yurt odalarında
Kimsesizliğim üşüdüğü zaman
Tek tesellim annemin bana bulutlardan gülümseyen hayali
Babamınsa güçlüdür benim kızım dayanır diyen
Güven veren içimdeki sesi
Aslında ne çok şey istemişim meğer ben hayattan ne çok
Ulaşılacak kadar yakın,ulaşılamayacak kadar uzak
Beraber kurmuştuk hayallerimizi
Bir kaç eşya alırız,sonra tamamlarız birer ikişer
Peki evin duvarları ne renk olsun
Aşı boyalı olsun tıpkı çocukluğumuzdaki gibi
İleride bir de araba alırız
Tamam beraber çalışır öderiz
Yorulmanı istemem,kıyamam,ben çalışır öderim
Söyle ne değişti
Niye ses vermiyorsun şimdi
Daha yeni bulmuştum,ne çabuk kaybettim seni