Şiarsız Fotoğraflar

-ne çok yağmur geçti ömrümden
ürperen yanım ölümü sessizce öperken-


ateşi çaldı kleptoman zaman
kutsal mabedi sardı yangınlar
sözün tozu alazdı dudak ucunda
boşluğa kenetlendi bezgin bakışlar


kopan bu fırtınada
bu tufanda kaskatı kesildi hayat
kamp kurdu hüzünler kapımda
yalnızlıkla söz birliği yaparak

lal rüzgarlar
getirmedi bekleneni
kırgın ve mahcup dallardan
döküldü yapraklar avuçlarıma...


yıkıldı köprüler
kapıldı sulara sevda
suskun bir rumuz kaldı
kader çizgime saplandı savat çamuru
parmağımda izi halâ gümüşü kararmış hatıran
uzandı sonsuzluğa anlamsız uğultular
usulca süzüldü pervazdan işgalci çığlıklar...


parçalanan bir ses duyuldu tavan arasında
kırılan cam fanus/mikadonun çöpümüydü acaba?
şuursuz ve şiarsızdı dağılan fotoğraflar
çürüyen bir şarkı avuttu anıları
yağmalanan bu sevda gibi umarsızdı sonbahar...



düşler ve düşünceler kıvrandı sancıyla
ağlayıp sızladı ardındaki agorasız kasaba
vurdu kıyılara kederli dalgalar
intizarla haykıran bir nida duyuldu
kapı ardı poyrazla savruldu umutlar...



yıllar acılarla hemhal
kahırlar acuna sığmayandı
ayrılıktan sızan damlalar
ömrümdeki mahzun duruşa yaslandı!