Siccîl ve Siccîn

Lehçesiz sözlerim, duruyor zaman

Mevsim normallerinin ortasında
Sıkıştırılmış sabrın içinden suskun
Gidiyor kadınlar
Uzun mesafe esmer ifadesiz
İri kemikli ellerinde zikir
Kurumuş dudaklarında dua
Oğullardan uzak eril seslere hasret
Bütün yanlışları düzeltir gibi
Öfkeyi yutup
İri siyah gözleriyle donuk
İlmek ilmek dokunmuş içindeki fırtına
Göğüs kafesinde Ya Hay düğüm
Dalan gözlerle belki çocuktular
Kopup gelen çığlık her veda
En kıyısız acılarını içine alır
Nefesini savura savura geçer dokunmadan bize
Serinlemez hiçbir rüzgar

Dağların dingin ve onların oyuk ve gizli
Sakince dokunup taşları alnına dayasın
Sonra upuzun bir sessizlik çöl uykuya dalar
Gece kıvrılarak gider

Kadim acılar sıyrılır zaman

Henüz doğmamış gelecekler var
Bitmemiş savaşlar
İmgeler görüyoruz
Doğru zaman doğru yer
Bir avuç su bir dünya çöl ve sahra
Kan

Dediler ki

Atlar hazır deniz orada haydi

Kuşlar geldi kocaman kanatlı
Sevindik çol çocuk koştuk avluya
Bin ton sessizlik önce ağır ağır indi üstümüze
Bir siccîn bir duman

Sonra ne kollarımız kaldı ne çocuklarımız

.