Şifa

zaman, kadife çiçeklerini unutunca
yeniden perdelenir kavgamız...

karanlık dağılınca
kentin arka sokaklarına,
mendilsizliğine sarılır çocuk
kızarmış parmaklarıyla...

yaşam, susmak değildir bana
köşk, saltanatını savurdukça yüzüme
inceldiğim yerden koparım her gece!

hesapsız sürgün kuşları
korkulu sokaklara kanat çırpıyor,
ki gümüş gözlerine takılan halkalar
kayıp yıldız temaşasında
selam duruyor gökyüzüne
ay ışığı nasıl da şaşkın...

ah can,
sabahlar dost değildir bana
bak yine akşama açıyorum şiir kepengimi...
kör şafaklar yankılandıkça usumda
dokunma,
geldiğim yer bana kalsın
döküleyim tel tel
keman tınısından bağlamaya...

şapkalar göğe fırlatıldığında
yoksul düşlerimiz ağlar
ve saçlarımız
"esir kız" seremonisinde serilir asfalta,

sen de üşür müsün o vakitler?

nereye baksam
afili bir zafer nidası...
üçer beşer sindiriliyor umut
ve avuçlarında eriyen dondurmayı
öteki diliyle yalayan çocuklar
ömrümüzün yalan köşesine sıkıştırılıyor,

oysa çocuk sevdadır değil mi?

zaman, kadife çiçeklerini unutunca
yeniden yazılır kader defteri
ve yuvarlanır
koltukaltı gazetemizin sıcaklığına...

renkli gazlar uçuştukça tepemizde
hala tereddütsüz bir mavi soluyoruz,
belki bu yüzdendir
bu kadar gülerken bunca öldüklerimiz
ya da zindan gülüşlere vuran
yorgun gölgemizdeki keder...

iyisi mi can,
çal bir 'uğurlama'
çalakalem düşelim şiir'e
şifa niyetine...