Şiir Bitti

Bebek masumiyetimi
Çocuk sevinçlerimi seviyordun belki en çok
Bir de şen kahkahalarımı.
Dik duruşumun ardındaki naif yüreğimin
Acıması acıtıyordu belki de sol yanını.
Özlüyordun gecenin sessiz tebessümünü.

Son durakta tek başıma kalmama razı gelmiyordu içerin.
İçerin merak
İçerin sabırsızlıkla taşıyordu.
Gelemiyordun bana.
Yollar ırak,
sema karanlıktı.
Mavi olmasını bekliyorduk
Sen, ben ve tüm canlı mahlukat beklerdi maviyi
Günün ilk ışığını
Alaca şafağın oluşmasını izlemeyi seçerdik
Çiğler düşerdi sırtımıza.
Çığlarda kaybolurdu bedenlerimiz
Heyelanlarla karışırdık bazen toprağa
Yutardı bazen bizi denizin mavisi
Kara- mavi olurduk
Aynı, Anadolu'm gibi.


Çok uzaklardan bana bakarken,
-Gitti/bitti dedin sessizce.
Şiir bitti.
Artık kimseler yazamaz martılara sevdayı.
Körfezin vapuru, denizi, mavisi,
Yosunu, kokusu...
ne palmiyesi ne kaldırım taşları
konu olmaz hiçbir şiire.
Liman kahvesinde çay kokmuyor.
Ördekler kendini martı sanmıyor.
Gitti körfezin kızı.

Haydi,
Tan ağarmadan koş şiirlere.
Balık, hüzün ve şiir güne doğuyor.
Gece ölüyor.
Duyuyor musun dizelerin sesini?
Şiir bitiyor..