Şiir Kuma Sevmez

Anlam idrakine soyunduğu vakit şüpheler
Sen, inciterek unutulursun

İsmin lazım değil
Siyah beyaz bir fotoğrafta göründü silüetin en son
Buruşuk bir zarfa söveceksin biliyorum
Biliyorum, adressiz mektuplara kızacaksın sen
Ve malulen düşeceksin bu gönülden

Gözlerimde kirli bir yağmur dinleniyor şimdi
Bulut dokunsa ağlayacakmış gibi
Ben, susuyorum sana
Ben, ötekileşen yüzümle gülümsüyorum sana
Acı bir tebessüm sonrası
Kağıt hadi yaz diyor
Kalemim mahmuzsuz bir küheylan gibi kan bulaştırıyor rüzgara

Penceremin önünden geçmesen olmaz mı ?
Arasına hüzün sürülmüş keyifler tattırmasan

Kanadını düşüren bir güvercin görüyor musun baktığında gökyüzüne ?
Bir kefen kadar beyaz
Çıplak ayaklarında ateşler sönen şiirler gibi acıyorum ben
Gelmeden, kanayan yüreğime gül işlemeli bir mendil bas !
Çölde ki bir avuç su bile benden daha ıslak
Ve teneşirde bekleyen bir tabut bile benden daha kalabalık

kimsesiz bir bakış aldım gözlerimden yalnız ve mağrur
gecenin sabaha döndüğü vakit
ve güneş doğmaya yüz tutmuşken tekmeledim ışığı
sönmemişti yıldızlar daha
düştüğü karanlıkta iki büklüm uyuyan
o çocuktum ben

Beni kus !
Bu sarhoş sevdanın akabinde
Suya sabuna dokunmadan temizle alnına çalınan yazgımı
Kelebekler kondurmam siyah saçlarına
Saçlarım, un çuvalına batmış gibiyken
Ödüllendirmem gözlerini gelişimle
Anası bir daha ömer diye bir oğlancık doğurmaz asla

Artık, şairin gitme vaktidir
Çünkü, şiir kuma sevmez...

Sevmez...