Şiire Azap

alnının damarı çatlasa da
bazı anlar ağız dil vermez
demin çekildi güneş
dedi ki ''gerçek göz yaşımda''
dedim çocuklar gibi
dedim ki ay birazdan şiir olacak
sus-pus işte ne anladınız canım
masum hani suçluymuş gibi
lal
hani nefesi içine kaçan
ah gözlerimi bin parçaya bölsem de
artık göbek bağından kopar kopmaz
say karamut çıkmazı ki hayat
göğe avuç avuç yıldızlar fırlatsam da
omurgalarına kadar ince sızı san ki buz bebekler
hiç intihar eden fidan görülmüş mü
oysa çocuk aklımızla toprağı bilirdik ya
bilinir var ya hayalsiz uyuya kalmak...



ah
ah ey bedenimin sultanı
ay diğer adına ''şiir'' dediğim
söz hakkı için çok beklemedik mi
canım hayalimin manzarası gibi
gibi büsbütün çocukluğum
hala aşığım sana ay dili tutulmuşum
yazık hayat oyununun bahtsız güncesi
devrik cümlelerim canına can değil bilmem mi
beni affet
affet
ay ay küçük anne
şimdi büyük üstat gibi
''annem çok küçükken öldü
beni öp sonra doğur beni'' desem ne çare...



şiire azap
doktor ''ürkütücü bir artış var'' diyor
eğer ağrıyan kalbini tutmuyorsa hayat
siyahtan siyah kanı
bir çocuğun bağ bozumuna uğramış yanları
kirpiklerinden süzülmüyor
şayet kapılıp gözlerinin içine baktığım duymuyorsa
şiirce ağu kalleş bu dünya
dünya acıdan gebersin o zaman batsın vefası
dinle güzel gözlü rüzgarım
günler gün doğuruyor
dur desene insanlığa
es
yoldan sapmışa essene
devam mı böyle havadan sudan bahsetmeye
alnının damarı çatlasa da
bazı anların ağız dil vermemesi
zulmediciler
kıyıcılar
soysuzlar
keşke uyusa da hiç uyanmasa
her gün doğan gökyüzü böyle tenhalara çekilmese
uyanmasa hazan nedir bilmeyen
şiire can ama köşe bucak derdini nası desin
acı hep taze göz yaşında nefes nefese
karanlık
hep karanlık
ağlar ağlar sessizce...



sonra şiire dedim
suç ne ceza ne
-bak hayvan gibi şey yapıyorlar- (azap şiire)
ah gözüm kulağım
ah yetiş seyyare...