Şiirin İblisi

sonra, en kuytu yerine oturdum bir türkünün
dinle bak, kısık bir radyo sesi bu
taşkınlık yok!

sabrın yorgunluğunca ağırım ve sessiz!
dünyanın sonu bile ürkütmez beni
onayını aldım özgürlüğün
çatı katındayım evrenin
ruhumun söküklerini dikecek kadar
cesaret geldi ellerime
tunç devrinde kalbim
kordan biraz sonrasıydı
yüzümde kül yok

loğusa vakti kalemim, kafatasımdaki sesleri topluyor
nazına niyazına alışamadığım içimdeki duygusala
sayıp sövüyorum
bir şehrin suratına suratına bağırıyorum
çıplak balkonlarına çıkıyor insanlar
niye öldürdünüz aşkı? lan! diyorum
kimse kimsenin kimsesi değil
birimiz öbürümüzün ötekisi
masklarla sevişen ah zavallı sefilliğimiz
kahır gibi duruyor yol üstünde ömür
yeryüzü çırıçıplak güz, gölgesi kan
akıl kârı değil, niye büyüdük lan!

tıpkı rüzgârın boş salıncakları sallaması gibi
kimsesiz banklar huzursuzca kıpırdanıyor
fazla mesai sevgiyi düşünmek midemi bozmuş
doğruyu söyleyen bir bunalım içime doluyor
azap, mor ışıklarını üzerime çeviriyor
razı olarak yaşarken plastik adamlar
ve uykusu ağır kadınlar ihanet alınlarına yakın
güven keşkelerin içinde yitip gitmişken
emanetçiden alıyorlar dudaklarını
artık sus diyorlar, çocuklar el çırpıyor
kediler tırnaklarıma bakıyor
yüzümde öfkeye selam duran bir gülümseme
biraz hırpalamayı düşlüyorum sokakları
varoşlar daha denizi bile seyredememişken
türküler yeter mi çürümüş sirklere şafağı öğretmeye

bol yokuşlu sokaklarda etime kuş bakışı bakıyorum
akıl sağlığın yerinde kalsın güzelim diyorum
güleç bir akşam üstü ol
mağrur bir şarkı
şişenin şarabı
kırmızı horoz şekeri
küçük bir mücevher kutusu
gözyaşının tuzu

hiç dinlenmemiş radyo istasyonu kadar yalnızdır insan
sen dinlediklerini parantez içine al
duymadıkların yarınına ait

her neyse
iki küfür etmekle, susuzluğum geçmez
kalbimde şark çibanı gibi urlanan ablak ölümler var
hikayem bitmedi ama
şarkılarım bitmez

ecelimsin
safkan anarşist
mayın tarlası, üşümüş iklim
ruhum
gel seninle biraz gökyüzü toplayalım


güneşi ararken fırtınaya yakalanırsak
yine çağırırız şiirin iblisini...