Şiirsel Trajedi /2

(2)...

Bir ilk bahar günü
doğarken karanlık
ay parlak parladı

beyaz gölge
yeşil koridor üzerinde
yatıyorken

gök gürleyip
yıldırım düşerken
bir gezgin
köşeyi hızlıca dönerken

bin yıllık çınarın
gövdesinde mağara
içerideki,insanlar şen şakrak

sessizce dinleyin
konuşmayın gürültülü
kaplumbağa koşarken
emperyalist tavşan
üzerinde uyurken

kırmızı bir bankta
mavi boyalı kumsalda
elinde fırça kömürleşmiş
siyah otururken

griye çalan beyaz saçlı ihtiyar
onun yanında, kaprisli kadın
neredeyse yirmi altı yaşında

bu' ne güzel mevsim
gökyüzü kızıl ile bulanmış
elma ağacı orada yemyeşil
çok tatlı meyveler veriyor

kumsal altın renginde
bahar son yasak elma
ve despot ressam
kan ile fırça fırça çizdiği
tablo asılı odasında
yeterince çıplak mı??

orada asılıyordu
27 genç fidan
kim onları kutladı

ve uçmaya başladı beyaz güvercinler
komünistlerin değil barışın simgesi

göğün üzerine uçtu
ve bu sonu değilse
hala esen bir rüzgar
tam bağımsızlığın
yapraklarında...


Suskun//