Sıla.....

Vebalı gövdelere yalnızlık olur ilaç...
Siyah ormanlarda biter hasret,
Hüzün yağmurları vurur sağanak şeklinde
Ve ayrılık biter aşk bahçelerinde...
Bir kederle mi uslanır kalp?
Nedir aşk? Bilen var mı der yürek...
Özlem olur yürekte yakarış
Gözyaşları her özleme azgınlaşır bilmeden...
?Sen sevmemelisin kalbim? der Sıla...
Sılasından uzakta ki en nadide papatya...
Klasik olmamalı dansın senin aşkla,
Sen yüreğinde yaşa şimdilik masumca...





Gökyüzü yağmalanmış o gün yurdunda...
Ağlar bulutlar sabahına kahırla...
O uzaktır susar ama haykırışı kopar
Karışır yurduna feryatla...
Yılları büyütse de Sıla'yı,
Yüreğinde hep kalmıştır tertemiz çocuk yanı...
Sula çocuğunu Sıla bırakma soysuz yarınların kucağına...
Sahipsiz göllerinin at kucağına su kadar berrak kalsın
Olmasın oda yurdunda soyha...






Aşk fırtına gibi serildi yollara...
Uçurdu bütün umutlarını sevdasının...
Ne geri gelirdi kayıp yıllar
Ne de ayazların çaldığı gençlik...
Elden ne gelir ki Sıla...
Dağların çoban ateşi gibi bu dava
Namlunun sokuluşu usulca bedene...
Sende bu acıdan almalıydın payını...
Yoksa aşk... Aşk olur muydu?
Aşk sadece kalırdı boynu bükük gülün yaprağında...





Sen sen ol bir daha bu açlıkta kalma...
Aşk!!! Ateş yakar yıkar...
Göllerinde boğar...
Gecenin saçlarını okşasa da bil ki,
Senin saçlarında kalacaktır acımasız elleri
Ardında da koca bir belayla...