Siması Sen Olan Şiir

Şair!
içimde bin şiir yürüyor
her biri çıplak ayaklı
ve yollarında çakıl taşları...
hadi tut ellerinden
şiirler yere düşüyor.
kanıyor dizleri
parmaklarına
kara kalem sözcükler üşüşüyor.

kadife bir örtüyle içimde bir mahzenken,
tutuklu kalan yanlarını benden almaktı seni cezbeden
sinsi bakışlı bir afet sardı düşlerini günlerden aşkken
ve susmayı bahşettin sözcüklerime.
kan kusan bir şiir dökülürken bulutlardan
toprak kedere yer olmaktan utandı,
uyandı rüyalarım ardından...

Şair!
bu mevsim şirret bir keder saklıyor rüzgârında
sesinde âmâ bir kadın ağlıyor...
gözlerinde aşk...
ve aşkı lime lime bölüyor hüzzam bir şarkıda.
kimliğiyle hep suçüstü,
hep ayaküstü bir vedaya kalıyor.
sen şiire sarılırken gecelerin zifirinde,
içimde kaç şiir ölüyor!
kaçak bir düş kuruyor gözlerim.
sırat yürüyüşüm köprüsüz kalıyor.

şimdi,
su yosunu birikirmiş gözlerime deniz rengi düşlerini bırak.
bırak kolay olmasın uçurumlardan bakmak,
her şiir bu kadar yalın ayak kalmışken içimde,
tut şiiri sözcüklerden korkmayarak...

(gözü dönmüş özleyişler kapı aralarından süzülürken / şiir aynı ırmağın yoluna dökülür sen ismimi zikederken)