Şimdi Sen Nerden Çıktın

Hatıralarımın korkuluklarından tutup,
İhtiyatla,
İniyorum geçmişimin
Gıcırdayan merdivenlerinden.
Ve sana takılıyor aniden
Adımlarım .
Dolanıyorsun bir arsız çocuk gibi
Ayaklarıma.
Yüzükoyun yerlerde
Kucağımda biriktirdiğim hayatım...

Şimdi sen nerden çıktın...?
Bir cenaze avlusunda,
Birbirine çarpan sessiz gözler gibi
Hayatımı usulca araladın....

Seni sevmek...
Bir örümceğin sabrını
Kalbimin erişilmez köşelerine örmek.
Gururun soğuk bakışlarından
Kendime sığınaklar edinmek...
Yalnızlığın duman grisi akşamlarında
Sabahlara dilenmek...
Olur olmaz yere ağlayıp,
Düşen damlalardan
Ruhuma bir okyanus dikmek...
Bir daha düşmek,
Bir daha düşürmek,
Bir daha düşürüp,kendimi ve kendimsizliği düşünmek...

Bir yabancının yargısız gözlerini
Gözlerine baka baka çalıp,
Yatırıyorum ,bakışlarımın hüzün raylarına.
Bakışlarımın..üstelik en karasından.
Ve ezip geçiyorum hiç acımadan...
Kim bilir?belki de bir intikamdır bu,
Yaşanmamışlıklardan....

Seni sevmek...
Paslı bir testerenin ağzında
Bir yaşama ,bir ölüme gelmek...
Her geceden gebe kalıp,
Her gün sana aş ermek...
Dişlerin arasında ,kendini kemiren sözcükler gibi
Bulanık,darmadağınık
Hayata dökülmek...
İki kirpik arası iklimler değiştirmek...
Bir daha değişmek.
Bir daha değiştirmek..
Bir daha değişip,kendime ve kendimsizliğe değmek...

Kerpiçten yüreğimdeki
Şiddetli depremlerin enkazından,
Cesedine bile ulaşamadığım,
Kırık dökük bir anı
Batıyor şimdi,
İçimin Küf kokan yerlerine...
Ve kanıyorum oluk oluk
Bir intihar çiziyorum ince bileklerime...

Şimdi sen nerden çıktın?...
Uzun bir yolculuğun
En dönülmez yerlerinde
Kendini çoktan unutmuş olmalıydın....
Bavuluna tıkıştırdığın hatıraların
Ve Pişmanlık ağlayan ellerin
Tarafından
Geçmişinin soğuk odasında
Çoktan
Boğulmuş bulunmalıydın...