Sobe

Çocuktum,
Çığlıktım
Ve en iflah olmazından âşıktım bir zamanlar.


Birden;
Kepaze akşamların yüzüne tükürecek kadar ihtiyarladım,
Amansız bir kırana tutuldum bu bahar...


Yavaşça koynuma süzülen yılanın zehriyle kasıldım...
Sözlerimi çıkarıp iç cebimden sarsam da yarama,
Ölümü müjdeleyen zehre panzehir bulamadım.


Anlamsız kaldı her bahane
Acıtır oldu her kelam
Öldürür oldu zaman...


Kibirli bir sabah
Anca kendine gelecekken sıtmaya tutulan can
Anca düşecekken aklın kıyısından,
Anca tutunacakken anlamsız bakışlara...


Fark ederim ki kör bir martı çırpınır gözlerinin akında...
Ve
Kirlenir beyazına aldandığın yalanlar
Çıkar alnımın ortasından sızan kanda suretin
Gelir delirmeye ramak kala sesin,
Sen;
Rüzgârsız kalmış denizlerin mavisine gidersin...



Gün gelir
Bayram sabahının buruk neşesinde gizlenen tebessümleri çalarım kimsesiz yanıma,
Böler gözyaşımı pay ederim yokluğuna
Ölümden yana
Senden yana
Bulanan zihnimi aydınlatacak sözlerinden yana...


Döner yüzümü kendini denizden esirgeyen rüzgâra,
Kapar gözlerimi
Hayatlarını koklarım gizlenen insanların,
Gülenlerin
Ağlayanların,
Ölüme meydan okuyup
Hayatını üç otuza satanların...

İyi de;
Ya dönerse rüzgâr tersine
Sızlarsa burnumun direği,
Akarsa yokluğuna bölüştürdüğüm yaş...


Hani çocuk,
Hani çığlık
Hani en iflah olmazından âşıktım bir zamanlar.

Ne vakit
Kepaze akşamların yüzüne tükürecek kadar ihtiyarladım da,
Amansız bir kırana tutuldum bu bahar?



Mart'2011 Aydın...