Sokak Çocuğuysam Ne Olmuş Abi-2

Kaldırım yosmalarının topuk seslerinde nini nini uyurum abi,
Kucağımda kör kirli bir ayıcık, sarılırım anneme sarılmış gibi.
Çocukça uyur ve çocukça uyanırım oysa,
Gel gör ki kimse çocuk olduğumu bilmiyor ki,
Dünyanın laciver çocuklarıyız biz derin mi derin mavi,
Niye siyah görüyorlar bizi abi?

Biz kimseyi suçlamıyoruz,
Niye biz doğuştan suçluyuz abi?
Ben de bir zamanlar bebektim, pembe avuçlarımda tinerle doğmadım ki.
Göbek bağımı falçatayla kesmemişler abi.

Ne zaman bir kalem bulsam saklarım,
''Annem'' yazmayı ne çok isterdim,
Annem benim
Annem aç kapıyı benim,
Acıktım annem,
Susadım annem
Düştüm annem
Koynunda uyuyayım annem...

Benim annem yok abi...
Sokak çocuğuyum, şu kaldırımlar ,şu yol, şu cadde, şu sokak emzirdi beni.

Şu teyze, şu amca, şu kadın bahçeden kovdu beni,
Kalbimin camlarını onlar kırdılar,
İçeri çok soğuk, üşüyorum abi
Onları kime şikayet etsem kim dinle ki beni.

Şu çocuk herşeyi gördü benim için ağladı,
Ben korkuttum sandılar beni dövdüler abi,
O çocukta ben çocuk değilmiyim
Elmalı şekeri, kağıt helvayı bende severim abi.