Son Damla

Bir damlacık düştü toprağa
İnci tanesi kadar parlak
Ama ürkek, ama çaresiz
Ve bir çığlık duyuldu uzaklardan
Ölüm feryat etti
Ben bu kadar zalim değilim!

Kara kapkara gölgeler
Kaşı, gözü, iğrenç yüzleri var
Kim?
İnsan mı?
Olamaz asla insan olamaz!
Dedi damlacık
Süzülürken genç kızın tenine

Ne kadar karanlık
Vakit gece miydi?
Bu iğrenç nefesler bu kan kokusu
Damlacık şaşkın
Damlacık perişan korkuyor

Anne neredesin!
Sakla göğsüne beni
Yada doğurma doğurma anne!

Titredi körpecik teni
İnsanlık inliyordu
Her bıçak darbesinde
Binlerce kez daha yok oluyordu

Damlacık ızdırap içinde
Genç kızın kirpiklerinde bekliyordu
Oysa kızıl bir ateş hazırlamıştı caniler
Kendi ateşlerini yakarken
Farkında değildiler

Yavaş, yavaş tükenen soluğunda
O masum kız
Bütün acılarını toprağa bırakıp
Yaratanın nurundan bir huzme gibi
Göğe yükseliyordu...

Kimdi onlar?
İnsan mı?
Hayır dedi damlacık hayır!
Allah şahidim olsun ki
İnsan değildiler!

Damlacıklar çoğaldı, çoğaldı
Genç kızın kapanan gözlerinden taştı
Yemyeşil bir nehir olup
Dünyanın her yerine aktı
Çünkü O bardağı taşıran son damlaydı!

Gülcenaz