Son Gerçek Son Şiir

derin sessizlik
değil mi ki
bazen tropik fırtına gibi eser sabahın kör vakti
ha işte kurtla kuzu hikayesinden uzak
uykuda Bademli Derenin çocukları
adada bıraktığım mutluluğuma mızrak sancısı olmasa
kim bilir uykudadır beni benden alanlarım
sızım
ayazım
yeter artık
bu son olsun
nasıl da avuç içine alıyor güneş
hep mi yılkı olur ip ucuyla çektiğim gün
hep sarı sonbahar içim
yıkıla yıkıla ortada geçmemiş gerçek
lanet olası yazma sevdam
uslandırdığım ellerim
ama öyle taranmış ki meydanlık
gökyüzü
bazen öyle uzak ki büyük balığın açlığı
küçük masmavi
öylece kalabilirim incecik esen perdeyle
bana ne uzandığım herkesin her şeyi
gece gibi devrilen şiir olmayan delilikler
yeter artık bu son olsun
Pis moruğun notları'nda bıraktığım saatin 25'i
esir eden yapış yapış duygusallık
oysa tezek kokusu bile uyandırırken toprağı
hüzün müsün
nesin
yeter artık
her sene dökümüne gözümün birini kapattım
tenhada kalsın trajedi olan mevsim dokunuşları
aslanlı yolu andıkça
ruhumun tamamı kıyım yokuşu
bu değil hazinem
düşlediğim her şey
...
ama
her şer
gücüm yok
bırak!
oysa çalım ata ata savaştan geçti kusurlarım
cahil gözlerim ağla ağla nereye kadar
fikir adamının duvara astığı saat gibi
zaman aynı
tik-tak sesler
örümcek ağına benzeyen günler
-kim beni benden daha fazla kandırdı ki
ulu orta dere gibi aktım
hep aynı şey
aynı keder
kalbimin kökünde öpüştüğüm şu an
niye
zerre saklanamayan dımdızlak yaşamaya açlığım
özgür bırak demişti bir adam
hayasızca
hayli delilik
kalbimin titreyen yanı kuşların özgür olduğuna inanmak
hiç bir zaman kanadı kırılmayan kuş olmayacak
kolum
kan/adım
boşuna
ah keşke yumuk ellerimde ki minnacık elleri
çocukluktan kalma sıra dayağını şiir gibi söyleyebilsem
gözlerimin içine sinen üstüne titrediğim canımın ta içini
ömrümü veririm şiir deliliğinde
...
beni yedi bitirdi korkularım




bu son olsun
son gerçek
son şiir
yalın ayak koştuğum mutluluk yolum derinden de derin
anne beni kurtar şu aldatan yazdan bu eylül sarılığından
yeter artık
vurgun yemesin umutlarım...