Son Gün

karanlığı çekerken içime nefes nefes,
iner sahanlık üstüne çığlıkları gecenin.
tekrar eder şu cümleyi gaipten gelen bir ses,
gün gün ömrün bitiyor yaklaşmakta ecelin.

nakış nakış işliyor kanıma heceleri,
boyutların ötesinden ürperten sedasıyla.
alev alev yanıyor kıbrıs`ın geceleri,
karanlığın gerisinden titreten edasıyla.

sahanlık mahkemeye dönüşüyor aniden,
O ses hakim oluyor ben karşısında sanık.
bağlıyorlar kürsüye zincirle ellerimden,
ne bir avukatım var, ne olaya bir tanık.

`ve ses`;

nerde diyor, ilham-ı ulviyyetin nerede?
içindeki tomurcuktan bir zerre kalmadı mı?
nerede sevda-yı ebediyyetin nerede?
ciğerin susuzluktan bin pare olmadı mı?

neden unutup dostunu, çaldın el kapısını?
dertlerine yaban elde çareler mi var sandın?
dostun bağında yetişen cennetin meyvasını,
hicranın bahçesinde olgunlaşır mı sandın?

sana cümleler içinde anlamlar verildi de,
neden şüpheler içinde eriyip bitiyorsun?
güllerle bezenmiş yol, önüne serildi de,
neden dikenler içinde kahrolup gidiyorsun?

sorular üstüste bindikçe titriyordum.
bu can bu hale fazla dayanamaz diyordum.
derken Hakim`in sesi tekrar duyuldu yine.
diyordu ki "mahkemeyi erteleyin son güne"

kulağımda o "son gün`ün " yankısı titriyorken,
sahanlık eski hale dönüyordu yeniden.
bileğimde kürsüye bağlayan zincirlerin,
yüreğimde izi kaldı karşı konulmaz sesin.....
29 ağustos 2003