Son Günahın Isırığı

İlk günahkar biz değildik
Ademle Havva'dan mirastı kalanımız

Güzel sevmiştim aslında

Temiz bir günahtık leke düşmeden elmanın yasağına

Sesinin ilk ısırığıyla başladı yüzümdeki yangın
Ve sonra sular ısındı yavaş yavaş
Toprak büyüdü ağaç kökünde
Balığın solungacı kadar uzaktım suya
Su kadar öldürücü su kadar hayattım
Yangının ateşi kadar yakıcı
Üşüyen içini ısıtacak kadar sıcaktım
Yuvasından çıkan karınca telaşıydım
Bir gülüşün pesinden koşan
Topuklarım uzaktı toprağa
Toprak kadar berekettim suyun koynunda
Gökyüzü...
Kanatlarının altında ufacık

Acemiydim
Öğreniyordum
Uyku bölmeyi öğreniyordum yastık ucunda
Bir yorganın karın boşluğuna saklanıp
Utangaç
Rüyalar çıkarıyordum gece aralarında
Önce susuyordum, sonra akıyordum dil yatağına
Bilmediğim dillerde uyanıyordum her sabah
Bir kuş,sokak şarkıları söylüyor
Pencere önünde bir çocuk su içiyordu avuçlarımdan

Güzel sevmiştim aslında

Aklıma ilk leke düşmeden, ilk beyaza siyah değmeden önce

Pamuk toplardı , yağmur öncesi bulutlar
Ve beyaz yağardı saçlarım ellerine
Güneş kadar kördüm gözlerinin buğusuna
Yeşil kadar ormandım gölgende
Köpüktüm denizin ortasında
Dalga kadar kıyıydım gözlerine
Saçlarının kokusuna rüzgardım
Bir başağın bükük boynunda
Yüzüme sürdüğüm günahın
Duasıydın her vakit

Tövbesiz günahlarımı dualayıp
Öncesiz
Şimdisiz
Sonrasız
Zamansız
Güzel sevmiştim aslında