Son Kahır

...

ibrete alem
bu şiirin ekmeğini suyunu kesmek var
yalçın kayalardan saçlarını sürümek
mimlemek var gözlerini
ve ellerinden göğe asmak var tanrıyı yok sayarak


sen mi yarattın beni ki
kaburga kafesimin çığlığına sebep
itirazla kırbaçlanan kalbim sığmıyor artık kabına
hata artı hata
örtmüyor tenim boz bulanık duygularımı
en sonunda insanlığımin sırtından vurdum hemde defalarca...


tetiğine mertçe gidemeyen parmakların zul
kitapsız
karakol aynası bakışların
bakışların paspas tozu külliyen yerle yeksanım
hangi duruşun gölgesine sığınsam
boğum boğum utkum
ah ömrümün bağ bozumu firari aklımın bozgunluğu
varlığıma prangalar vurduğundan beri
hak kesti meleklerin yolunu
sekmiyor ceylanlar
ötüş yok
geçmiyor güleç kervanlar
gecenin örtüsünü yırtan kabuslar sinemde parça parça
hicran artığı gamzelerim
karanlık seriliyor seherlere yitik ağaçların soylu rengi
gözlerimden dere akar
akar kalbime
durulmaz tuzundan yüreğim
halimi bin defa vurasım var örselenen her yetim güne
el
pençe
divan....

deli saçması uçuk düşlerim
turna olsam
ahh turna olsam
göçmen kuşlar kadar uzak olabilsem varlığından sanki ne var kucaklasa tanrım
bir soluk ömür
günceme oyalı yazma gibi serilse son kahır


...
tanrısız tepeden tırnağa belemek var bu şiire seni ah ahh...