Son Nefes!!!

kaçıyor ellerimden kalemim,
sözler yanaşmıyor kıyılarıma,
ulaşamıyorum ben de sözlerim misali,
sana,hayata,dünyama...toprağa...

katlanılmaz olurken zaman,
nefes alamaz oluyorum,
sessizliğin,sığ sularında,
bogulacak gibiyim,
karanlıgında..

belki yoksun,
görünmüyorsun da işin aslında,
sen de mi öylesin yoksa...
güvenemeyecek miyim,yaşama...

senden öğrenmedim mi ,
her türlü pisliğine ragmen;
yaşamı sevmeyi...
acının sayılmazlıgına ragmen,
gülebilmeyi...
öğretmedin mi bana!

duvarların altında kalıp,
enkaz yıgını olmak...
her saniye daha da ölmelerin ardından,
kuvvetle kalkmayı senden öğrenmedim mi...

ve şimdi batak bir gecenin,
kahrolası sularından,
gam dolu duvarlarımın altından,
açamadıgım dudaklarımın dökmek bilmediği,
saçmalıklarımdan...
onca , onca yükün altından,
kalkamıyorum işte...

yolum yok,
sözüm yok,
dalım yok...
sende ben,
sende sen,
dünyada ben yok...

çıldırtıcı sessizliğin kavurucu sıcagında,
kutuplardayım ben yoklugunda...
dayanmayı öğretmedin mi bana!?

güneş batalı uzun zaman olmuş,
sahi zaman;
kalbin zirvelerine çıkıp,
paraşütsüz atlamayı göze alan,
bir kızki canı sıkılan,
her atlayısında,
yere çakılan...
bilmiyorum ;
var mı çilesiz,hasrete dayanan...!