Son Perde

Kaç bahar yakıldı sevda sarışlarına
Kaç ateş körüklendi göz alışlarından...

Yorgun damla serpintileri gibi hayat
Hedefe doğru hep düşüş sinyallerinde
Yürek çağrıları durmaksızın amanlardayken
Aldırışında değildir süregiden zamanın

Ne zaman bir kemane tarasa gönül tellerimi
Titrer içim erir giderim ten okuyuşlarında
Her çekişte hüzün sellerim doluşur boşluğuna
Sararım sımsıkı aşklarımı diyez salınımlarına

Gözlerine hazan çekmiş ihtişamın düşleri
Fokurdar nargile misali dumanında sensizlik

Uğultusu müşkülpesent sevda artıkları gibi
Vurur bir bir ihanet sancılarını an ve an
Düşer yalnızlık parmak uçlarına sersefil
Uzar dolanımı ayın karanlık yüzüne ecelsiz

Su serpisi kırılma eşiğinde aşklar
Dalgın gözler ebem kuşaklarında mapusluk
Kırık dökük hatıraların sararmış fotoğraflarıyla
İner hayat omuzlarından asude pişmanlıklarla

Solumaları kesikleşince sevdanın
Ter soğumaları kitler muhabbet telaşlarını
Bir derin sessizlik sarar ürperti koşuşmaları

İner büyüsü aşkın sevda silüetlerine de
Son perde diye haykırır çığırtkan
Ahir zaman finallerinde...




Şiir seslim Eylül Tufan'a yorumu için teşekkürler...