Son Satırlar

mermer sütunların güneş altında
ufalandıklarını gördüm.
unufak parçalar kestiler,
tabanlarım kanadı.
acılrı acılarıma karışıyordu.

sular kuruyordu,
içine çöküyordu toprak.
yaşarken içine gömülüyorduk
yığın yığın...

her nevi nebatatın,
günebakanlar dahil,
katlolunduğuna şahit oldum.
yaprakları kalınlaşıyor,
taşlaşıyorlardı,
güneş altında.
dizlerime çarptılar
kemiklerim çatırdadı.
acıları acılarıma karışıyordu.

sular kuruyor,
nehirler kan akıyordu.
bulutlar,sırtındaki yükü,
çoktan boşaltmıştı.
üzerimize,tuzu ağırlaşmış,
gözyaşı yağıyordu.

evleri korumuyordu kimseyi...
çatılar eziyordu.
kaçıyorduk kapı dışarı,
abalara sarınıyorduk,
gözlerimiz toz toprak...
başımızı göğe kaldıramıyorduk,
gök çıplak...

güneş yakıyordu,
dudaklarım kurumuştu,
dualarım kalbime kapanıyordu.
erkendi felaket,
herzaman olduğu gibi,
acım,acılar içinde kayboluyordu.

en çok da çocuklar...
halleri iç yakıyordu.
kucaksız kaldıklarını gördüm.
cesetler başında uyuduklarını...
ama ağladıklarını görmedim,
melekeleri yetmiyordu fark etmeye.
bu acı,acıma karışıyordu.

mezarlıklar yağmalanıyordu!
kemikler sıyrılıp paylaşılıyordu.
ölüler için diriler birbirine saldırıyordu.
aralarından geçiyordum,yaralandım.
yumruklar son bir güçle savruluyordu,
canım acıdı.
acılarıma karıştı!

ne doğunun hükmü kalmış
ne batının...
son doğumunu yapmıştı kadın,
ve sonuydu tüm batışların.

not:bu topyekun felaket,bir zaman gerçekleşecek,yalnızca kendi eliyle insanoğlu,kendini yok edecek!